Ludzie to dziwne stworzenia – czasem tak sobie myślę. Moja Pani od czasu do czasu zamyka się w tym pomieszczeniu pełnym zieleni, bierze do ręki takie dziwne narzędzie – nożyce to nazywają i jedzie równo po zielonych badylach…

Patrzę, patrzę… no aż mnie wyrywa, szczekam, ale ona nic nie kuma. Przecież zrobiłbym to trzy razy szybciej z takim samym, baaa lepszym efektem. Bo ona zawsze coś zostawi – taka niedokładna przy tym jest. Aż razu pewnego nie wytrzymałem. Postanowiłem zrobić mojej Pani niespodziankę. Wszedłem do oranżerii, rozglądnąłem się i… przyznam, miałem pewien problem – cholera, który pierwszy wrzucić na ząb. No dobra wybrałem… jadę… Nie było łatwo, bo fakt twarde te badyle jak nie wiem co. I nagle wrzask, że aż mi w uszach zagwizdało. No i co się tak drzesz – myślę, ale zanim skończyłem myśl, poczułem, że lewituję w powietrzu, przenoszony na taras, gdzie mnie spuszczono i zostawiono. No i jak tu zrozumieć ludzi? Zamknięty przez szybę patrzyłem, jak moja Pani sprząta, a przecież sam bym to powynosił na zewnątrz po skończonej robocie, gdyby zechciała zostawić uchylone drzwi na zewnątrz. Ale nie, bo komary lecą – normalnie tak, jakby ich w życiu pchła nie użarła.

Jaki morał z tej historii w psiej filozofii? – nie pomagaj ludziom, bo nawet jeśli robią coś źle i tak są przekonani, że robią to lepiej od Ciebie. Od tego czasu przycinam na zewnątrz. Czasem też drą mordę, ale nieco rzadziej, więc chyba powoli doskonalę technikę.

Posted on 10 lutego 201710 lutego 2017  /   2 on Krótka historia o pewnym cięciu

By Jadzia